Εκπαιδευτικό Σεμινάριο για το Ολοκαύτωμα ΙΙ

Διδάσκοντας το Ολοκαύτωμα στην εποχή

της δημόσιας ιστορίας

Πολυξένη Ελευθερίου, 

υποψήφια Δρ.

   Στην εποχή της μετανεωτερικότητας οι εξελίξεις στην επιστήμη της Ιστορίας, η διεύρυνση του γνωστικού αντικειμένου -ιστορία «από τα κάτω», η τοπική ιστορία, η προφορική ιστορία, η προσωπική και οικογενειακή ιστορία, το κοινωνικό φύλο και η Ιστορία, η ιστορία γυναικών κ.ά.- και η αντικατάσταση της γεγονοτολογικής και σεραϊκής ιστορίας από μία ολική ιστορία που συμπεριλαμβάνει όλα τα πεδία της ανθρώπινης σκέψης και δράσης διαμορφώνουν ένα καινούριο καθεστώς ιστορικότητας για τη διερεύνηση του Ολοκαυτώματος. Η αλλαγή του αφηγηματικού είδους, δηλαδή της επίσημης ιστοριογραφίας, και η επικράτηση της «πολιτισμικής στροφής», της «μικροϊστορίας», της «προφορικής ιστορίας» και της «διανοητικής ιστορίας» άλλαξε τον τρόπο παραγωγής της ιστορικής κουλτούρας σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα. H ιστορική γνώση σταμάτησε να παρέχεται αποκλειστικά και μόνο από τα πανεπιστημιακά συγγράμματα των ακαδημαϊκών ιστορικών, αλλά άρχισε να διαχέεται πλέον και από άλλους φορείς, όπως τα Μ.Μ.Ε., διάφορους οργανισμούς, μουσεία, περιοδικά, τα οποία χρησιμοποιούν ποικίλες νοηματοδοτικές πρακτικές, για να αναπαραστήσουν το τραυματικό γεγονός της Shoah. Στο σημείο αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτή η ανάγκη της προσέγγισης της δημόσιας και της «ψηφιακής» ιστορίας του Ολοκαυτώματος στη διδασκαλία του τραυματικού αυτού θέματος.